Patricia Laureys : “Ik geloof niet in het glazen plafond.”
Patricia Laureys, CEO van Brixadvice, heeft in haar vakgebied een stevige reputatie opgebouwd. Ze staat als oprichtster van Artemis en lid va de raad van bestuur van Markant ook bekend als een voorvechtster van vrouwelijk leiderschap en vrouwelijke energie. Maar ze zegt in de podcast “Voorbij de vergadertafel” ook dat vrouwen zelf meer het heft in handen moeten nemen. “Ik geloof niet in het glazen plafond. Het is aan de vrouwen zelf om minder perfectionistisch te zijn. Al moet ik toegeven dat het niet altijd gemakkelijk is om een juist evenwicht te vinden. Zelf ben ik, wellicht als gevolg van mijn technisch en cijfermatig gerichte opleiding, naar mijn eigen oordeel een beetje te veel de exponent van wat men als mannelijk leiderschap af doet.”
Ondernemerschap met de paplepel meegekregen
Dat ze zestien jaar geleden zelfstandig onderneemster werd is eigenlijk met de paplepel ingegeven. “Ik ben opgegroeid in een omgeving van zelfstandigen. Mijn grootvader richtte een houtzagerij op waarin nu de vierde generatie actief is. Mijn grootmoeder deed de boekhouding van dat bedrijf, en was actief in de gemeenschap van vrouwelijke ondernemers. Mijn vader had een bedrijf in sanitair en verwarming. Mijn moeder hielp hem daarbij richtte zelf ook een bedrijf op dat producten importeerde uit Engeland. Zowel voor mijn grootmoeder als voor mijn moeder was vrouwelijk ondernemerschap een evidentie. Ik heb eigenlijk de stiel geleerd door al op jonge leeftijd op onze stand te staan op de Gentse Jaarbeurs en door mee te gaan met de bestelwagen van mijn moeder om in Engeland spullen te gaan ophalen. Daarom is het des te verwonderlijker dat mijn moeder, toen ik zelf koos voor het ondernemerstraject, daar niet zo gelukkig mee was en me heel vaak gewezen heeft op de moeilijkheden en risico’s die daarmee gepaard gaan. Ook nu snap ik dat nog altijd niet zo goed.”
Vrouwen maken al het verschil
Op de vraag of meer vrouwelijke energie een grotere impact kan geven aan het ondernemingsleven en de economie, reageert ze enigszins geprikkeld. “Vrouwen zouden die vraag nooit stellen”, zegt ze. “Eigenlijk maken ze trouwens ook nu al het verschil. Niet altijd in topfuncties maar op verschillende andere manieren. Hoe meer vrouwen er komen op C-level of in raden van bestuur, hoe meer ze in het vizier komen. Toch vind ik dat mijn seksegenoten nog veel meer initiatief zouden moeten nemen. Als ze aan negen van de tien vooropgestelde criteria voor een job voldoen, gaan ze toch nog twijfelen of ze niet eerst ook nog competenties moeten verwerven voor dat tiende criterium, terwijl mannen al bij zes criteria zeggen dat ze de rest wel zullen leren. Ik heb zelf ook lang last gehad van die schroom om naar voor te treden, ook omdat er voor mij altijd een drempel heeft bestaan om op een podium te gaan staan. Nu heb ik dat niet meer. Ik durf nu zeggen dat ik mij in mijn vakgebied niet meer moet bewijzen. En ik heb zelfs het lef om mannelijke organisatoren van gespreksavonden op te bellen als ze weer eens een panel samenstellen dat enkel uit mannen bestaat en te zeggen dat ze mij altijd mogen contacteren als iemand uitvalt. Maar of daar dan iets mee gebeurt is weer een andere zaak. Als je assertief bent als vrouw komt dat snel over als arrogant. Mede door mijn technisch gerichte opleiding in de elektromechanica heb ik ook soms wel het gevoel dat ik in mijn leiderschap een beetje de vrouwelijke touch mis. Ik heb zelfs misschien zelfs meer een mannelijke kant dan mijn partner en mis een beetje de “softe” kant, die voor leidinggevenden zeker ook nodig is. Het is een kwestie van zoeken naar evenwicht.”
Het werk neemt altijd weer de bovenhand
Patricia Laureys vindt het nog altijd bijzonder uitdagend om ondernemer te zijn. “Je moet altijd vooruit kijken”, zegt ze. “Dat vind ik het boeiendste aan ondernemen. Maar tegelijk duwt dat je in een patroon waarbij het werk altijd voorrang krijgt op de rest van je leven. Ik ben er nog altijd niet in geslaagd om daarin een evenwicht te vinden en dat betreur ik soms. Maar ook weer niet te lang, want als ondernemer krijg je elke dag nieuwe uitdagingen op je brood. Tijdens de coronacrisis kwam daar een heel grote uitdaging bij om de cohesie in de teams van medewerkers te behouden. Ik vond de verschuivingen naar online bijzonder moeilijk. In mijn ervaring heeft deze periode bij uitstek getoond hoe belangrijk het is om elkaar ook fysiek te zien als je in een onderneming echt aan hetzelfde zeel wil trekken. Ook voor medewerkers was het overschakelen op onlinewerk alles behalve gemakkelijk. Van de drie nieuwe medewerkers die ik aannam hebben er twee alweer het bedrijf verlaten. Nochtans willen we in coronatijden iedereen aan het werk houden. Daar ligt heel erg de focus op in coronatijden, goed beseffend dat we ook de lange termijn niet uit het oog zouden mogen verliezen.”
